اوستا كتاب مقدس ایرانیان باستان |
|||
اوستا كتابی است از مجموعه نوشته های مقدس كه در دوره های مختلف زمانی نگارش شده اند. گات ها قدیمی ترین قسمت اوستا است كه توسط خود زرتشت نگاشته شده است. گات ها مجموعه ای از سرود ها است كه با زبانی شیوا و اعتقاداتی ساده همراه است و ادبیات آن شبیه ریگ ودای هندیها است كه احتمالا در 1500 تا 1200 سال پیش از میلاد نگاشته شده است. قسمت دیگر اوستا یشت ها است كه به طور قطع توسط زرتشت نوشته نشده است زیرا زبان آن با گات ها فرق دارد. این قسمت احتمالا در سده ششم میلادی نوشته شده است. یسنا شامل آیینهای عبادت، استفاده از شربت هوم، تقدس آب و آتش است. قسمت بعدی اوستا وندیداد است كه در زمان اشكانیان نگاشته شده است. اخبار مربوط به تدوین اوستا بسیار مخدوش است. |
|||
بر اساس گزارش دینكرد داریوش سوم هخامنشی، اوستایی را كه زرتشت آورده بود در دو نسخه گردآوری كرد و در گنج شیزگان و در دژنبشت قرار داد. این دو نسخه با حمله مقدونیان از بین رفت. آنچه در سینه ها مانده بود در زمان بلاش اشکانی از نو گرد آوری شد. تنستر به دستور اردشیر بابكان دست به تدوین اوستای واقعی زد. پس از او شاپور كار او را دنبال كرد و همه مطالب پزشكی و نجوم و هر آنچه در یونان و هندوستان باقی مانده بود را در یك كتاب جمع آوری كرد. افزودن خرده اوستا به اوستای واقعی در زمان شاپور انجام گرفت زیرا با خرده اوستا مشاركت در انجام وظایف دینی برای غیر روحانیون نیز امكان پذیر می شود. زبان اوستا در زمان تدوین برای مردم عادی قابل فهم نبود و برای روحانیون نیز غالبا دشوار بود. ناگزیر برای كاربرد عملی تر، اوستای اوستایی، به اوستای پهلوی یا فارسی میانه ترجمه و تفسیر شد و این ترجمه های آكنده از تفسیرهای دلخواه، زند خوانده می شد كه در لغت به معنی تفسیر و گزارش است. پس اوستای ساسانی آمیخته ای بود از اوستا و شرح مسایل اعتقادی روز و مطالب قانونی و آیینی از موبدان. |
تدوین اوستا
|
||
جایگاه زنان: |
|||
|